نهج البلاغه حکمت 116

نهج البلاغه

 حکمت 116

وَ قَالَ علیه السلام کَم مِن مُستَدرَجٍ بِالإِحسَانِ إِلَیهِ وَ مَغرُورٍ بِالسّترِ عَلَیهِ وَ مَفتُونٍ بِحُسنِ القَولِ فِیهِ وَ مَا ابتَلَی اللّهُ أَحَداً بِمِثلِ الإِملَاءِ لَهُ

و درود خدا بر او، فرمود: چه بسا کسی که با نعمت هایی که به او رسیده، به دام افتد ، و با پرده پوشی بر گناه، فریب خورد ، و با ستایش شدن، آزمایش گردد ، و خدا هیچ کس را همانند مهلت دادن، نیازمود .

Imām Ali ibn Abū Tālib said: “There are many people who are given time (by Allāh) through good treatment towards them. Many are deceived because their sinful activities are veiled. There are many who are impressed by good talk about themselves. And Allāh does not try anyone as seriously as He tries one whom He allows time (to remain sinful.